Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να μάθω ότι η Cindy ήταν η ιδρύτρια της δικής της εταιρείας – μια επιτυχημένη επιχειρηματίας που έφτιαξε τη δική της καριέρα με εξαιρετική πορεία. Δεν είχε ποτέ αυτό το απότομο και επιθετικό τρόπο, δεν έκανε μεγάλες δηλώσεις, ούτε εξέπεμπε απειλητική ενέργεια. Αντίθετα, υπήρχε μια ήρεμη βεβαιότητα σε αυτήν, μια σταθερότητα που με έκανε να περιέργονομαι για την ιστορία της.
Καθώς την άκουγα, άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι σημαντικό: οι πραγματικές επιλογές της ζωής της κρύβονταν συχνά πίσω από αυτά τα ελαφριά και χωρίς προσπάθεια σχόλια.
"Πήγα στην Guangdong τότε γιατί η αμοιβή ήταν καλύτερη."
"Ξεκινώντας τη δική μου επιχείρηση; Λοιπόν, έπρεπε απλώς να αναλάβω περισσότερες ευθύνες εκείνη τη στιγμή."
"Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όλοι προσπαθούσαν να περάσουν μπροστά—δεν ήμασταν κάτι το ιδιαίτερο."
Αυτές οι ταπεινές δηλώσεις κρύβανε μια κρίσιμη αλήθεια: σε κάθε σημείο καμπής της ζωής της, η Cindy είχε επιλέξει ενεργά το δυσκολότερο μονοπάτι—εκείνο που της ζητούσε περισσότερα, αλλά ταυτόχρονα υποσχόταν ανάπτυξη. Ποτέ δεν πρόκειται για κάτι που την ώθησε η συγκυρία. Ήταν μια συνειδητή πράξη αυτο- πραγμάτωσης .
Η Πρώτη Επιλογή: Αφήνοντας Πίσω την Άνεση
Το 2004, ενώ οι απόφοιτοι στην Wuhan προσπαθούσαν να πάρουν σταθερές δουλειές, θέσεις στο δημόσιο ή μεταπτυχιακές θέσεις, η Cindy δοκίμασε και εκείνη τη συμβατική πορεία—μια τοπική δουλειά με αδύναμο μισθό και προβλέψιμες ώρες. Όμως δεν μπορούσε να ξεφορτωθεί την αίσθηση ότι έπρεπε να υπάρχει κάτι περισσότερο.
Όταν πήρε μια θέση σε μια επιχείρηση σε ένα μικρό τοπικό επίπεδο στη Zhejiang—μια "εύκολη δουλειά" με δωρεάν στέγαση και φαγητό και μια ζεστή, οικογενειακή ατμόσφαιρα— άρχισε να αμφιβάλλει . "Μετά από μερικούς μήνες, γινόμουν παχουλή και άνετη," θυμήθηκε. «Πολύ άνετα. Μου φάνηκε τρομακτικό»
Έτσι, έφυγε.
Αντ’ αυτού, πήγε στο Γκουανγκντόνγκ, εντασσόμενη σε μια αυστηρή βιομηχανική εταιρεία της Ταϊβάν. Δουλειά 12 ώρες τη μέρα. Δωμάτια στην εστία για οκτώ άτομα. Ξεκίνησε από τη βάση ως νεότερη υπεύθυνη εμπορικών δραστηριοτήτων. Ενώ οι συνομήλικές της απόλαυσαν τη νιότη τους, εκείνη απομνημόνευε κωδικούς προϊόντων, μελετούσε πρότυπα ελέγχου ποιότητας και αναλύοντας τη λογιστική της εφοδιαστικής αλυσίδας.
Αυτή η δυσκολία δεν της επιβλήθηκε. Ήταν μια συνειδητή περίοδος μαθητείας .
Χρόνια αργότερα, ως CEO, θα συνειδητοποιούσε πόσο βαθιά τη διαμόρφωσε αυτή η εμπειρία – πώς η φιλοσοφία λεπτής διαχείρισης της εταιρείας της εμφύσησε αμετακίνητη δέσμευση στην ποιότητα, την αποτελεσματικότητα και την ευθύνη. Έγινε κομμάτι του DNA της.
Το Πρότυπο Των Επιλογών Της
Το ίδιο αυτό πρότυπο επαναλήφθηκε σε όλη της τη καριέρα :
Οι ερευνητές με θέμα την εξισωση των φύλων συχνά συζητούν για τις «δομικές παγίδες» με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωπες οι γυναίκες—πώς φαινομενικά ευκολότερες επιλογές μπορούν σιωπηρά να υπονομεύσουν τη δύναμή τους να επιλέγουν και να τα κάνει εξαρτημένα με την πάροδο του χρόνου. Η ιστορία της Cindy προσφέρει μια διέξοδο.
Σε κάθε στιγμή που θα μπορούσε να έχει βασιστεί —σε έναν σύντροφο, στη σύμβαση, στην ασφάλεια— εκείνη αντ' αυτού επέλεξε να αναλάβει ευθύνη . Όχι από επαναστατικό πνεύμα, αλλά εξαιτίας κάτι που απλώς αποκαλεί «ένα όνειρο». Ίσως το μικρό κορίτσι που οι άνθρωποι έλεγαν ότι «δεν ήταν από αυτά που τα παίρνουν ελαφρά»— να είχε φυτέψει ένα σπόρο του ονείρου στην καρδιά της από νωρίς. Με την πάροδο των ετών, καθώς μεγάλωνε, ο σπόρος πήρε ρίζες και άνθισε ξανά και ξανά με την ακαταμάχητη δύναμη της ζωής.
(Συνεχίζεται...)
EN
